Vit megnaðu tíverri ikki at gera arbeiðið heilt liðugt, men tó eitt vælaavrik. Tað manglaðu bert trý mál í at verða fullkomið, tí hetta var tað, sum skuldi til fyri at vinna finalurnar. Dysturin í dag (seinni finaludystur) endaði við, at VÍF vann við einum máli, júst sum í fyrra finaludystinum. Í hálvleikinum stóð á jøvnum 10-10.

Í dystinum í dag sóu vit menn geva alt tað, teir áttu. Vilji og innsatsur manglaðu ikki, og á tí síðuni kundu vit ikki gjørt meira. Frá fyrsta bríksli sást, at menn høvdu avgjørdan vilja til at vinna, og tað var ikki sørt, at hetta kom heldur óvart á vertirnar. Tíverri manglaði neyvleiki í skotunum, soleiðis at úrtøkan ikki samsvaraði við ágangin.

Verjurnar báðar vóru sum múrar. Hetta sæst eisini aftur í hálvleiksstøðuni. Bert 10 mál í part, sum má sigast at verða heldur sjáldsamt. VÍF-miðverjan er at líkna sum steyrrætt meitilberg, og lættari er at leggja leiðina framvið enn at klúgva uppum. H71 verjan er als ikki bergkend, men vísti í dag ein sjáldsaman eginleika við at spæla undirhaldandi verjuspæl, sum samstundis var ótrúliga væleydnað við at vera mobilt, kontant og samarbeiðandi, og við einum heilt fantastiskum málmanni (Ári Dam).

Avrikið í dag var so gott, sum vit yvirhøvur kunnu krevja. Við eitt sindur meiri hepni, so kundi dysturin eins væl dottið okkara veg. Maskinan vísti 120 % á dampskalanum, og tað føldist í høllini.

Ná – hatta var tað. Liðugt fyri í ár. Takk fyri eitt gott hondbóltsár og takk fyri tveir fínar og spennandi finaludystir.

Tilukku til VÍF við gullinum!

Dómaraseðil.